
Karel Pardaens
De naam van dit blog is een samentrekking van twee predikaten die ik, een 50-jarige hyperkineet, mijzelf toeëigen: ‘inspanningsfysioloog’ en ‘huis-, tuin- en keukenfilosoof’.
In illo tempore, toen er van draagbare lactaatmeters nog geen sprake was, studeerde ik ‘Motorische Revalidatie en Kinesitherapie’ aan de KU Leuven. In eerste Kan zat ik in de aula steeds geboeid te luisteren naar onze prof Filosofie. Waarschijnlijk als één van de weinige studenten vond ik het bijzonder fascinerend om mij (te proberen) te verplaatsen in de gedachtegang van de filosofen die aan de revue passeerden -hoe zij naar de wereld keken en hoe zij die in vraag stelden. Dat maakte grote indruk op mij.
Ik ben fan gebleven. Fan van vragen stellen. Fan van genuanceerde visies. Zeker ook van dwarsdenken, al ben ik daar niet altijd even fier op. Het is soms een valkuil. Ik word er niet altijd gelukkiger van en het maakt van mezelf niet bepaald een goed verkoper.
Maar ik ben ook fan van actiefilms, zoals die van Rambo. Misschien omdat ik daarbij mijn weinige maar onrustige verstand eens op nul kan zetten. Misschien omdat ze simpel zijn, groots in hun eenvoud – compatibel met de naam van mijn zaakje ‘Back to B.A.S.I.C.S in Sports‘ en mijn voortdurende queeste naar de essentie. En om een wellicht diep-filosofische uitspraak van hogergenoemde Viëtnamveteraan te parafraseren: “if it’s in your blood, don’t fight it”. Dat ga ik in dit blog dan ook doen: mijn vragen, twijfels en bedenkingen de vrije loop geven. De wereld zit wellicht niet op mijn hersenspinsels te wachten, maar dien ik haar door te zwijgen? Life is not a spectators’ sport.
In die relativiteit neem ik me wel voor om in mijn derde blog – na dat als atleet (karelpardaens.be, 2003-2016) en dat als trainer (backtobasicsinsports.com, 2016-2017) – de druk wat af te houden en slechts te schrijven wanneer het me uitkomt: als ik tijd en inspiratie heb. Soms zal ik de sportwetenschap eens op de korrel nemen, soms zal ik de sportpraktijk eens op wetenschappelijke gronden bekritiseren. Soms zal ik vertrekken vanuit een wetenschappelijk artikel, soms vanuit een boek, een filmpje of een podcast, maar het kan ook gewoon een eigen ervaring of observatie zijn.
Ik wens je alvast veel gefronste wenkbrauwen.